“İlham Əliyev üçün necə dəhliz açırlarsa, mənim üçün də eləcə dəhliz açırdılar”

24saat.org sayt; Xədicə İsmayılın “Azadlıq”a verdiyi müsahibəni təqdim edir:

İl yarım həbsdə saxlanılan araşdırmaçı jurnalist, “Azadlıq” radiosunun əməkdaşı Xədicə İsmayıl iki gündür ki, azadlıqdadır. Amma bu iki gündə evi heç iki saat qonaq-qarasız olmayıb. Dəstə-dəstə adamlar, o cümlədən siyasi partiya fəalları, jurnalist həmkarları, gənclər və s. onu təbrikə gəlir. Belə bir gərgin vəziyyətdə Xədicə“Azadlıq” qəzetinə ayrıca bir xeyli vaxt ayırdı. Özəl münasibətini də belə izah etdi: “Azadlıq” qəzeti mənim üçün həbsxanada bir udum hava kimi idi…

Saytların yığılması

Beləliklə, biz də Xədicə İsmayılla söhbətə onu azadlığa çıxması münasibətilə təbrik etməklə başladıq:

– Xədicə xanım, həmişə azadlıqda…

– Çox sağ olun.

– Xədicə İsmayılı niyə tutmuşdular, niyə buraxdılar?

– Ona görə tutmuşdular ki, hökumətin ünvanına tənqidlər azalsın. Ona görə dəburaxdılar ki, məqsədlərinə nail ola bilmədilər. Həm də məni həbsdə saxlamaq onlarabaha başa gəlirdi.

– Hansı mənada?

– Məni həbs eləyəndən sonra araşdırmalar nəinki azalmadı, əksinə, daha da artdı.Araşdırmaların aparılmasına yeni qüvvələr qoşuldu, bu, jurnalistlər arasında qlobalhərəkata çevrildi. Çünki hansısa hökumət özü haqqında nəyisə gizlətməyə çalışırsa,jurnalistlər də həmin gizlinləri üzə çıxarmağı özlərinə borc bilirlər. Hökumət nəyisəgizlətmək üçün üstəlik kimisə həbs eləyirsə, bu halda, jurnalistlər dəqiq bilirlər ki,deməli, orada gizli qalan “yağlı” məqamlar var. Jurnalistin də işi həmin məqamları üzəçıxarmaqdır. Onları üzə çıxartdılar, çoxlu araşdırmalar oldu. Mən həbs olunandahəmkarlarımdan gözləntim var idi, amma nəticə gözləntimdən qat–qat yuxarı oldu.

Həbsdə olan bir adam üçün bundan yaxşı xəbər ola bilməzdi ki, oxuyasan, görəsən,həmkarların sənin apardığın mövzuda və ya ona bənzər mövzuda araşdırma eləyir, işdayanmır, davam edir. Bu, çox gözəl hiss idi. Həmkarlarıma böyük bir “çox sağ ol”düşür.

“Azadlıq” qəzetinə də xüsusi “çox sağ ol” düşür. Mən dünya mediasında dərc olunanmateriallar da daxil olmaqla, bütün bu araşdırmalardan yalnız “Azadlıq” qəzetivasitəsilə xəbər tuta bilirdim. “Azadlıq” qəzeti bir udum hava kimi idi.

– Həbsdən sonra ilk müsahibənizdə bildirmisiz ki, jurnalist fəaliyyətinəqayıdırsız, araşdırmalar davam edəcək. Məlum olduğu kimi, sizə şərti cəzaverilib, yəni, həbsxanaya geri qaytarılmaq təhlükəsi qalır. Araşdırmalar davamedəcəyi təqdirdə geri qaytarılmaq təhlükəsi sizi çəkindirmir?

– Mən heç həbsxanadan çıxmamaqdan da qorxmurdum. Həbsxananı çox qorxulugöstərirlər, amma qorxulu deyil. Prinsiplərdən imtina edib yaşamaq həbsdən qat–qatqorxuludur. Mənim üçün o seçim əvvəlcədən var idi və mən öz seçimimi eləmişdim.Bu seçim də işimin xeyrinə idi. Həm də mən heç kimə vəd verməmişəm ki, jurnalistikafəaliyyətilə məşğul olmayacam və ya araşdırma aparmayacam. Heç kim də bunlarımənə qadağan eləyə bilməz.

– Həbsdə olduğunuz müddətdə sizinlə danışıqlara cəhdlər oldumu?

– Mən bilmirəm bunu cəhd adlandırmaq olar, yoxsa yox. Amma həm Kürdəxanıdaistintaq təcridxanasında olduğum müddətdə, həm də cəzaçəkmə müəssisəsindəmüəyyən kontaktlara cəhdlər olurdu. Söhbətin əvvəlində deyirdim ki, mənimlə bubarədə danışmayın, əgər danışsanız, ictimailəşdirəcəm, açıqlayacam. Ona görə dəsöhbət o məqama gəlib çıxmırdı. Amma ətrafında söhbət olurdu. Məsələni eləqoyursan ki, səninlə bu barədə danışmasınlar.

– Həbsxanadan necə görünürdü Azərbaycan cəmiyyəti? Bu il yarımda nələrdəyişdi?

– Mənim ən çox qorxduğum o idi ki, dostlarım, həmkarlarım depressiyaya düşərlər.Çünki özüm o təhlükəli məqamları hər dəfə dostlarım həbsə düşəndə yaşamışam.Bəzən adam özünü gücsüz hiss eləyir və s. Çalışırdım ki, məndən nigaran qalmasınlar.Fikirləri daha effektiv işə cəmlənsin. Məncə, buna nail olmaq mümkün oldu. Mənimazadlığım üçün aparılan kampaniya çox effektiv idi, hərə bacardığı qədər işləyirdi.Mən çox şad idim ki, baş verəcəyindən narahat olduğum depressiyanı görmədim.

O ki qaldı ölkədə baş verənlərə, həbsxanadan bu daha yaxşı görünür. Həbsxanadivarlarından kənarda nə baş verirsə, içəridə də o, hiss olunur. Birinci devalvasiyadansonra onun nəticələri elə məhkumlara gətirilən sovqatlarda hiss olundu. Məhkumlarındaha qənaətcil olmağa çalışmalarından da görünürdü. Məndən soruşurlar ki, həbsdənsonra hökumət haqqında fikirləriniz dəyişdimi? Qadınlar təbiət etibarilə cinayətəmeylli deyillər. Onları cinayətə sövq edən işsizlik, imkansızlıqdı. Mən çoxlu saydaqadın gördüm ki, onlar həyatlarında istədikləri imkanlardan məhrum olublar. Ona görəməhrum olublar ki, kimlərsə onların özlərinin, övladlarının payına düşən şanshissəciklərini öz balalarına yedirdib. Bunu eləyən məmurlar olub. Öz övladınınnarkoman olmasını istəməyən qadın narkotik satışı ilə məşğul olursa… Soruşanda ki,niyə bunu edirdin, deyir, bəs nə edəydim?

Bəlkə də biz gündəlik həyatımızda pisliklərdən daha çox təcrid olunuruq, iqtisadiproblemlərin birbaşa nəticələrini o qədər də görmürük. Amma həbsxanada insanlarınimkanlardan, şansdan məhrum edilməsinin nəticələrini öz gözünlə görürsən.

– Demisiz ki, həbsxana həm müsbət, həm də mənfi mənada bir təcrübədir. Nəyinəzərdə tutursuz?

– Mən həbsxanaya düşənə qədər avtobusda əlləri şişmiş, göyərmiş qadınlar görəndəürəyim ağrıyırdı, fikirləşirdim ki, yəqin, çox işləməkdən bu qadının əlləri beləkobudlaşıb. Təəssüf ki, daha heç nə əvvəlki kimi olmayacaq. Mən bundan sonra əllərişişmiş, göyərmiş qadın görəndə birinci onu fikirləşəcəm ki, görəsən, bu, narkotikistifadəsinin nəticəsi deyil ki?! Çünki fəsadlardan biri də əllərin şişib göyərməsidir.Mən həyatımda narkotikdən istifadə eləyən qadın görməmişdim, orada gördüm.İstəyərdim ki, bu mənada, əvvəlki sadəlövhlüyümü qoruyub saxlayım. Mənfitəcrübələrdən biri budur.

Həbsxanada çoxlu sayda adamlar var ki, çörəklərini yalanla çıxarıblar. Yalandanışmaqla, kiməsə kəf gəlməklə, dələduzluq eləməklə cinayət törədiblər. Mənhəyatımda o qədər yalan danışan adamla belə uzun müddətdə intensiv ünsiyyətdəolmamışdım. Bu da öz təsirini göstərir, adam daha şübhəcil olur. İstərdim ki, bu da başverməsin. O təcrübəni toplamamağa şad olardım.

Amma o da təcrübədir ki, konfliktlərə meylli adamlarla dar bir məkanda birgəkonfliktsiz yaşamağı öyrənirsən. Həyat üçün lazımlı təcrübədir. Psixoloq kimi hansısaqabiliyyətlər qazanırsan.

– Şəxsi münasibətlər baxımından xəyal qırıqlığı olmadı?

– Mən ümumiyyətlə, kiməsə xoş münasibət göstərəndə onun qarşılığını uman adamdeyiləm. Kimdənsə nəyisə umurdum, amma almadım – belə bir şey qalmayıb mənimyaddaşımda. O barədə heç düşünmək imkanım da olmayıb. Ya ona görə ki, umabiləcəyim hər kəsdən daha artıq dəstək görmüşəm, ya da ona görə ki, ummamışam, heçnə gözləməmişəm. Amma dəstək o qədər böyük idi ki, kimdənsə hansısa münasibətigörməməyim barədə heç fikirləşmirdim.

Digər siyasi məhbuslar və ya fəallarla bağlı problemlərə bənzər problemlər bizdə dəolub – qohumların imtinası, tənqidlərin yazılması və s. Bizim ancaq Azərbaycantelekanallarına baxmaq imkanımız var idi. Orada deyilənləri eşidəndə, cəzaçəkməmüəssisəsinə gələn qəzetləri oxuyanda o portretlərdə özünü tanıya bilmirsən. Yaxud oxəbərlərdə reallığı görə bilmirsən. Anlayırsan ki, nəyi nə üçün, hansı məqsədlə əyirlər.Amma bu da gözləmədiyim bir şey deyildi, buna hazır idim. Onlardan zatən umacağımyox idi.

– Belə başa düşdük ki, sizi məyus eləyən heç nə olmadı…

– Artıq heç kim Azərbaycan telekanallarından dürüstlük gözləmir. Ona görə də onlaranormal yanaşırlar. Amma məsələn, “dürüstəm” iddiası ilə çıxan “Yeni Müsavat” qəzetivar idi, məndən daha çox ailə üzvlərimi məyus eləmişdi. Hətta kamerada oxuyanlar dabaxırdılar ki, bu nədi yazıblar. Hərdən belə şeylər olurdu. Amma mən hələ heç həbsədüşməmişdim onlardan ummamağa başlayanda.

– Həbsdə tərcümə elədiyiniz “Cakaranda ağacının uşaqları” əsərində Azər vəyoldaşlarının həbsxana həyatından bəhs olunur. O kitabdakı ilə bizim ölkədəqadınların həbs həyatı arasında hansı bənzərliklər və fərqlər var?

– Şübhəsiz ki, 80-ci illərin İran həbsxanası daha dəhşətli yerdir. Fərqlilik daha çoxdur,həm də müqayisə olunmayacaq dərəcədə. Hətta mənim təsəvvürümdəki həbsxanadanda daha yaxşıdır. Məncə, “Cakaranda ağacının uşaqları“ndakı həbsxana bir azqorxuludu, amma bizim həbsxana qorxulu deyil.

– Yeri gəlmişkən, məhz o əsəri tərcümə eləmək ideyası necə yarandı?

– Qonşu kamerada uşaq gözləyən qadın var idi, hamı narahat idi ki, görəsən, necəolacaq onun vəziyyəti. Bəlkə də üst–üstə düşdü, o hadisə həmin anda mənimemosional durumuma təsir elədi. Oxudum, təsirləndim. Gizlətmirəm, o kitabınkommersiya uğurunu da fikirləşdim. Düzdür, hələ ki, bilmirəm, kommersiyabaxımından nə dərəcədə uğurlu olub, amma oxunan kitablar siyahısındadır.

– Qonşu kameradakı qadının uşağı da əsərdəki Nida kimi məhbus qadınlararasında əldən–ələ gəzirdi?

– O uşaq həbsxanada dünyaya gəlmədi. Qadını buraxdılar və uşağı öz evlərindədünyaya gətirdi. Anaları həbsxanada olarkən doğulan uşaqlar var və onlar da əldən–ələgəzir. Kim harada görürsə, o uşağı alır. Yəni o uşaqlar bütün həbsxananın uşağınaçevrilirlər. Amma o uşaqları anaları ilə birlikdə ayrı saxlayırlar, ona görə hər zamangörə bilmirdik.

Həbsxanada olan qadınların uşaq əzizləməyə ehtiyacı var. Bu ehtiyac da onlarıhəbsxanadakı uşaqlara qarşı xüsusilə qayğıkeş edir.

– Məlumdur ki, həbsdəki siyasi məhbuslar sərt nəzarətdə saxlanılır. Belə birnəzarət altında Xədicə İsmayılın məktubları “The New York Times“a, “TheWashington Post“a gedib çıxdı, həbsxanada tərcümə elədiyi kitab dərc olundu.Maraqlıdır, o məktubları, yazıları necə çıxarırdız?

– Kitabın tərcüməsinə senzura qoyulmadı. Düzdür, hər şeyi oxuyurdular. Kitabınorijinalını da, tərcümə olunmuş materialı da diqqətlə oxudular, tutuşdurdular. Ammayazılarla bağlı ciddi problem var idi. Birinci yazı çıxanda məşhur mayor Yaqubovvardı – Leyla xanım onun barəsində danışmışdı, indi də səhv eləmirəmsə, MTN–inistintaq təcridxanasının rəisi təyin olunub – o, məndən izahat almağa gəldi. Dedim ki,Leyla xanımın açıqlamalarından sizi tanıyıram. And–aman elədi ki, belə bir şeyolmayıb, yalandır bütün bunlar, çox mehriban danışmağa cəhd elədi. Biz onunla çoxşeydən danışdıq, ləyaqətdən, ədəbiyyatdan söhbət getdi. Soruşdu ki, necə olub bu yazıçıxıb? Dedim ki, telepatiya yolu ilə. Dedi ki, “zarafat eləməyin, necə olub“? Mən yazılışəkildə də izahat verdim ki, telepatiya yolu ilə. Əlbəttə ki, yalan idi, dedim də (gülür).

Nə isə danışdıq, söhbət elədik, inandırmağa çalışdı ki, o, ləyaqətsiz işlər görmür. Düzü,içimə şübhə toxumu səpə bilmişdi. Fikirləşdim ki, bəlkə onu kiminləsə səhv salırlar.Çünki onda qadının saçından tutub sürümək potensialını görmədim. Fikirləşdim ki, buadam ləyaqətdən, dürüstlükdən danışır. Ertəsi gün təcridxananın digər nümayəndəsigəlib mənə akt təqdim elədi. Yazılmışdı ki, mən mayor Fəqan YaqubovaNizamnamədən kənar, təhrikedici, təhqiredici söhbətlər eləmişəm. Qəribə bir formulvermişdilər. Belə başa düşdüm ki, Fəqan Yaqubovun psixikasına pis təsir elədiyimüçün barəmdə akt tərtib olunub. Həmin o ləyaqətdən danışan adam bizim onunladostcasına söhbətlərimizdən şikayət edib. Bilmirəm, bəlkə mən o söhbətdə həqiqətənonu sarsıtmışam, xəbərim olmayıb. Nə isə. Akt gətirdilər, mən də təbəssümləqarşıladım.

Və yaxud vəkillərimdən və ya ailə üzvlərimdən gələn məktubları verirdim ki, alınoxuyun, sonra qaytarın özümə. Söhbət şəxsi, heç bir siyasi anlam daşımayanməktubdan gedirdi. Əməkdaşlar çox sevincək şəkildə gedirlər akt tərtib eləməyə, guya,onu mənim üzərimdə aşkarlayıblar. Amma yalan danışırdılar. Mən də deyirdim ki, ayıbolsun sizə, başqa nə deyəcəm. Zatən onlardan dürüstlük gözləmək də sadəlövhlükolardı.

Həcc yazısından sonra təcridxana dəymişdi bir–birinə. İkinci yazıdan sonra məni“karsa” saldılar. Yenə mayor Yaqubov gəldi, məni oradan çıxarıb, təcridxananınrəisinin yanına apardılar. Rəisə dedim ki, “Azər müəllim, əgər hesab edirsinizsə ki,mənə cərimə təcridxanasında pisdir və məni oradan çıxarmaq istəyirsiniz, lazım deyil,ora xoşuma gəlir. Çünki bizim kameranın pəncərəsindən ay–ulduz, ağac görünmür,amma cərimə kamerasının pəncərəsindən görünür. Mən də orada qalmaq istəyirəm“.Ondan sonra məni daha cərimə kamerasına salmadılar. Hər yazıdan sonra cəriməkamerasına salınsaydım, bu barədə məlumatlar mətbuatda gedəcəkdi və bu da yaxşıolmayacaqdı. Yəqin, bunu fikirləşiblər. Amma çox çalışırdılar öyrənsinlər ki, yazılarınecə ötürürəm. Kamerada da əməkdaşlıq elədikləri bir adam vardı, onlara məlumatötürməyə çalışırdı. Mən də bunu bilirdim və həmin adam vasitəsilə onlara yanlışməlumat ötürürdüm. Oyun idi, onlar mənimlə oynayırdılar, mən də onlarla.

– Deyəsən, məhkəməyə gətiriləndə də orada zirzəmidə sizi digər qadınlardan ayrısaxlayırdılar…

– Ümumiyyətlə, təcridxanada mən kameradan çıxanda dəhliz boşaldılırdı ki, heç kimigörməyim. Hətta həyət də boşaldılırdı, hamını qovurdular. Özümü KəmaləddinHeydərov kimi hiss eləyirdim. İlham Əliyev üçün necə dəhliz açırlarsa, mənim üçün dəeləcə dəhliz açırdılar. Vəkillə görüşə gedəndə hamını salırdılar otaqlara, qapılarıbağlayırdılar. Vəkillər şüşədən mənimlə salamlaşanda onlara gedib deyirdilər ki,eləməyin.

– Vəkillərdən söz düşmüşkən, Elton Quliyevin ölümü…

– Çox ağır oldu. Elton müəllimin xəstə olduğunu bilirdik. Deyəsən, elə birinci bizədemişdi – mənə, sonra da İntiqam müəllimə. Ona görə yox ki, bizdən dəstəkgözləyirdi, sadəcə, istəyirdi, biz təsəlli tapaq, anlayaq ki, həbsdən daha ciddiproblemlər ola bilər. Xəstə olduğunu mən biləndə, hətta ailəsinə deməmişdi.Əməliyyatdan sonra çox ümidli idim ki, Elton müəllim sağalar, amma sağalmadı. Eltonmüəllim yandırdı… Ölümü çox yandırdı bizi. Amma çox ümidli idim, hətta istintaqınsonu idi, cinayət işinin materialları bütün vəkillərə göstərilməli idi. Elton müəllimlə dəəlaqə saxlaya bilmirdilər. Mənə dedilər ki, “vəkildən imtina məktubu yaz, biz işitamamlaya bilək“. Mən bunu eləməkdən imtina elədim. Dedilər ki, “o onsuz daxəstədir, prosesdə iştirak edə bilmir“. Yenə də razılaşmadım. Nəhayət, bir çözümtapdıq, yazdım ki, “bu mərhələdə materiallarla tanış olmamasına etiraz eləmirəm, digərvəkillərimin tanış olması kifayətdir“. Amma məhkəmədə gözüm qapıda idi.

– Dəfələrlə məhkəmədəki çıxışlarınızda da bildirmisiz ki, sizi İlham Əliyevinsifarişilə həbs eləyiblər…

– Elədir. Çünki araşdırmalarımın əsas hədəfi İlham Əliyev və onun ailə üzvləri olub.Bu ölkədə hansısa məşhur jurnalistin onun sanksiyası olmadan həbsi mümkün deyil.

– Davanız davam edir, yoxsa bitdi?

– Mən tam bəraət alana qədər hüquqi müstəvidəki dava bitməyəcək. Mən tam bəraət vəitirdiyim günlərə, saatlara görə hökumətdən kompensasiya alacağam. Güman edirəmki, onsuz da hökumət mənimlə bağlı beynəlxalq tənqidlərlə üzləşdiyi üçün lobbi işinəçoxlu pul xərcləməli oldu. Onsuz da Azərbaycan hökumətini ciddi xərcə salmışıq,amma işimiz davam edir. Tutmayaydılar, problemlə də üzləşməyəydilər.

– Avropa Məhkəməsində sizin hüquqlarınızı Amal Kluninin müdafiə etməsiməsələsində fikirlər birmənalı olmadı. Onun təklifinə razılıq verdiyinizə görə siziqınayanlar da oldu…

– Dünyaya bir az daha geniş bucaqdan baxmaq lazımdır. Sivil dünyada “hansımillətdənsən“, “hansı millətdən olan adamlarla dostluq edirsən” kimi suallar çox yersizvə əcaib görünür. Sivil dünyada mədəni insanlar bir–birinə o sualları vermir. Bu,məsələnin bir tərəfi.

Mən həbsə düşməmişdən əvvəl düşünürdüm və Medianın Hüquqi Müdafiəİnstitutundan da xahiş eləmişdim ki, Amal Kluninin də namizədliyini nəzərdənkeçirsinlər. Mən onun əvvəllər Ermənistan hökumətini müdafiə etməsindən xəbərdardeyildim və səbəb də o deyildi. Səbəb o idi ki, Amal Kluni dünyada insan haqları iləbağlı bir çox məşhur işlərə çıxıb. Mən həbs olunandan sonra bu sifarişi bir dahatəkrarladım. Yəni, Amal Klunidən əvvəl mənim təklifim olub. Çünki mən həbsolunandan az sonra televiziyada onun Misirə gedib, orada kifayət qədər təhlükəlişəraitdə misirli jurnalistləri müdafiə etməsi barədə xəbərlər eşitdim. Misirli jurnalistlərimüdafiə eləyəndə heç kimin ağlına gəlmədi soruşsun ki, o, nə vaxtsa yəhudini müdafiəedib, ya yox. Çünki bu cür suallar vermək, ümumiyyətlə, ayıbdır. Ermənistan hökumətionun yüksək peşəkar xidmətindən istifadə edib. Mən də Amalın peşəkar kimi mənəgöstərdiyi hüquqi yardımdan çox razıyam. Mən buradakı vəkillərimin rolunu azaltmaqistəmirəm, olduqca böyük iş görüblər. Amma etiraf etmək lazımdır ki, bu, keyfiyyətbaxımından başqa mərhələdir. Bəlkə də ona görə ki, onun böyük bir ştatı var, həm dəvəkillərim, dostlarım ona əllərindən gələn yardımı göstəriblər. Həm sırf hüquqi yardımbaxımından, həm də kampaniyanın gedişində Amal olduqca uğurlu seçim idi.

Amal məni pulsuz müdafiə eləyir. Amma ona böyük məbləğdə pul versəydim də, onun hər qəpiyini haqq eləyirdi. Adam yaxşı vəkildi. İndi mən yaxşı vəkili seçməməliyəm ki, burada hansısa mağara təfəkkürlü adamlar mənasız suallar verir? Amalla bundan sonra ünsiyyət imkanım daha geniş olacaq. Çox istərdim ki, Qarabağ münaqişəsilə bağlı azərbaycanlı qaçqın və məcburi köçkünlərin Avropa Məhkəməsində hüquqlarının müdafiəsilə bağlı onu vəkil seçsinlər.

– Belə fikir vardı ki, həbsxana qadını qocaldır, baxımsız edir. Siz əksini sübut elədiniz…

– Həbsxanada görünüşünə diqqətlə yanaşan tək mən deyildim. Çöldə özümə diqqət yetirməyə o qədər vaxtım olmurdu. Həbsxanada buna daha çox vaxtım olurdu. Üstəlik, həbs olunanda özümə bir vəd verdim ki, mən burada qocalmayacağam, burada illər adamın ömründən yox, həbs müddətindən gedir. Məsələni belə qoydum və daim gülümsəyirdim. Hətta təcridxananın işçiləri bir neçə dəfə soruşublar ki, niyə gülümsəyirsən? Mən də cavab verirdim ki, siz də gülümsəyin, qaraciyəriniz sevinsin. Adam gülümsəyəndə qaraciyəri sevinir.

– Deyəsən, həbs olunanda ananızdan da vəd almısınız ki, ağlamayacaq?

– Mən anama demişdim ki, ağlama. Anam da ağlamadı. Bir-iki dəfə gözləri yaşardı. Ürək əməliyyatından sonra kövrəkləşmişdi. Amma ağlamadı. Mənim də bir-iki dəfə gözlərim yaşarıb, o da anam xəstələnəndə olmuşdu. Özümün durumumla bağlı isə heç ağlamadım.

– Azadlığa çıxmaq xəbərini necə aldınız?

– Mənə cəzaçəkmə müəssisəsinin rəisi dedi. Gözləmirdim. Həmin gün görüş günü idi və anamla görüşmüşdüm. Seymurla, İlqar Məmmədovla bağlı qərarlardan sonra özümlə bağlı da gözləmirdim. Amma oldu da…

Aytən Məmmədova

Saytların yığılması