Zəlzələdə bəşəriyyət üzə çıxdı
2023-02-10 10:55:21
kimi fövqəladə fəlakətlər zamanı dövlətlər, millətlər və insanlar arasında münasibətlərdə ortaya çıxan son dərəcə səmimi, səmimi və humanist yanaşmalar olsa belə, inanın ki, dünyada müharibə, münaqişə olmayacaq və planetimiz cənnətə qayıdacaq. hətta başqa vaxtlarda belə zəlzələlər.
“Necə” Deyirsinizsə, izah edim; Cənub-şərqdə zəlzələ baş verən kimi dünyanın hər yerindən Türkiyəyə yardımlar axmağa başladı.
Dünənə qədər İstanbuldakı konsulluqlarını bağlayan Avropa ölkələri təchizat və heyətlə dolu təyyarələr göndərərkən, gözlənilməz yerlərdən qruplar gəldi.
Xəbərlərə baxarkən gördüm ki, Yunanıstan və İsraildən axtarış-xilasetmə qrupları əraziyə göndərilib və məndə maraq yaranıb. “Bravo sənə” Mən dedim.
Sonra sosial şəbəkədə başqa bir görüntü gördüm: hava limanının dəhlizində gedən maili gözlü ekipajla ingiliscə danışan gənc müxbir qız, yəqin ki, onların yad olduğunu düşünmüşdü. “Sən haradansan– deyə soruşurdu.
Cavab məni də müxbir qız kimi kədərdən deyil, sevincdən ağlatdı.
Komanda türklərin ata yurdudur. Qırğızıstan-dən gəlmişdi. 30 ildir Orta AsiyaTürkiyədə bunu etmədik, bu dəfə məktəbdən, klinikadan, oteldən, hava limanından çıxmayan Türkiyənin imdadına qohumlarımız gəlirdi.
Mən bir türküstanlı kimi fəxr edirdim və gizlicə hamama qapanıb sevincdən ağlayırdım.
Hamamda tək oturub birdən 40 il əvvəl yaşadıqlarımı xatırladım.
Sovet təyyarələri kəndimizi bombalayıb indiki zəlzələnin vurduğu şəhərlər kimi yerlə-yeksan edəndə biz hər şeyi atıb Pakistana pənah gətirdik.
1982-ci ilin yayında Türk Hava Yolları ilə mühacir olaraq Adana Hava Limanına enəndə (o zaman 14 yaşım var idi) 19-20 yaşlı hündür bir gənc məni illərdir tanıdığını iddia etdi. “Xoş gəlmisiniz” məni qucaqladı.
Mən balaca olduğum üçün yuxarı baxdım və bir cüt məhəbbətlə parlayan gözləri və başımın üstündə dalğalanan ay-ulduzlu bayrağı gördüm.
O an o parlayan gözlərin hərarəti, ay-ulduzlu bayrağın inamı, hüzuru ruhuma həkk olundu.
O andan ömürlük ay-ulduzla vətənin xidmətində olmağı borc bildim.
Geriyə baxanda, bu tapşırığı kifayət qədər yaxşı yerinə yetirdiyimə əmin deyiləm.
Amma ay-ulduzlu məmləkətin köməyə tələsdiyini görəndə – sanki mənim də bunda mənim də payım var idi – mən xüsusi qürur hissi keçirdim, həzz aldım.
Aktəpə türkmən əhalisinin sıx məskunlaşdığı Amudərya sahilində yerləşən Əfqanıstan şəhəridir və asfaltlanmış yollar, su və elektrik şəbəkələri kimi infrastruktura malik deyil.
Qəsəbə sakinləri 200 il əvvəlki şəraitdə yaşayırlar, yəni evlərindəki bağın bir küncündə qazdıqları çuxurdan tualet kimi istifadə edərək içməli suyunu ya çaylardan, ya da məhəllədəki quyulardan alırlar.
Əkin sahələrini daha çox şum və öküzlə şumlayırlar. Bura mənim doğulub boya-başa çatdığım şəhərdir.
Zəlzələnin ertəsi günü mənim kimi bir dostum Aktəpədən, “Baxın, biz Aktəpə camaatı olaraq Türkiyə üçün zəlzələ yardımı yığırıq. Nə qədər yığsaq da, az da olsa, götürüb Türkiyənin Mezar-ı Şerifdəki konsulluğuna verəcəyik. Siz də qatılacaqsınız. həm də?” soruşdu.
I “Əlbəttə, xoşdur. Amma siz onsuz da orada ağır şəraitdə yaşayırsınız, buna ehtiyac yoxdur. Türkiyə güclü ölkədir, özünü saxlaya bilir, kənardan kömək də var”. Dediyim zaman dostum Hz. İbrahim və qarışqanın əhvalatına işarə edərək “Bilirəm, məqsədimiz aydın olsun” dedi.
İşdən erkən məzuniyyət götürüb dərhal banka qaçdım və söz verdiyim məbləği göndərdim.
Tərcümə“24 SAAT”
